Πως οι εταί­ροι αθέτησαν ακόμη μία φορά την δέσμευση τους

Στην «αποϊδεολογικοποιημένη» εποχή μας θριαμβεύουν όσο πο­τέ άλλοτε ιδεολογικοί μύθοι και προκαταλήψεις. Οι «αφηγήσεις» έχουν αντικαταστήσει τις «ιδεολογίες». Ενώ υποτίθεται ότι έχουν καταρρεύσει οι μεγάλες «αφηγήσεις», εντούτοις όχι λιγότερο με­γάλες «αντϊ-αφηγήσεις», με όχι λιγότερες τερατολογίες, συνεχί­ζουν να διαπερνούν τις κοινωνίες και την διαχείριση των οικονο­μικών προβλημάτων. Αυτό που άλλοτε ονομαζόταν «ιδεολογία» σήμερα βαπτίζεται «ωμή πραγματικότητα», αυτό που άλλοτε εθεωρείτο ζήτημα πολυτέλειας και επιλογής σήμερα παρουσιά­ζεται ως «μονόδρομος». Όμως, αυτό ακριβώς δεν ήταν ανέκαθεν το διακυβευμα κάθε ιδεολογίας; Να βαπτίζει «πραγματικότητα» τις φαντασιώσεις της, δαιμονοποιώντας κάθε απόκλιση από αυ­τές.

Το κεντρικό επιχείρημα των υποστηρικτών της παραμονής μας στην ευρωζώνη είναι ότι, το πρόβλημα της χώρας θα λυθεί αν προχωρήσουμε σε διοικητικές μεταρρυθμίσεις με την προώθηση του εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης, την κατάργηση επαγγελματικών προνομίων, μονοπωλίων και όποιων εργασιακών προνομίων έχουν παραμείνει, με την ορθολογική λειτουργία και αποτελεσματική διαχείριση του ευρύτερου κράτους.Αναμφίβολα, ο εξορθολογισμός της δημόσιας διοίκησης είναι αναγκαίος για την πρόοδο της χώρας. Όμως, ακόμα και με τις πλέον επιτυχημένες μεταρρυθμίσεις για διοικητικό εκσυγχρονισμό, και πάλι δεν σώζεται η χώρα αν δεν λυθεί το πρόβλημα του χρέους και της ακραίας υφεσιακής πολιτικής με ένα υπερτιμημένο νόμισμα όπως είναι το ευρώ. Και σε τελευταία ανάλυση, αν δεν υπάρχει έλεγχος στην ασκούμενη νομισματική πολιτική προς όφελος της χώρας.

Παρά το εύρος της ύφεσης και την έκταση της ανεργίας που κα­ταγράφονται στην χώρα μας, παρά την μαύρη τρύπα που παρα­μένει στον ορίζοντα για το 2015, δεν είναι λίγοι οι θιασώτες της οικονομικής πολιτικής που μέχρι σήμερα εφαρμόζεται, υπό το επιχείρημα ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος». Εν τούτοις, θα έπρεπε πρωτίστως να αποδεικνύεται ότι ο σημερινός δρόμος, ακόμη και αν θεωρηθεί μοναδικός και απαράκαμπτος, αποφέρει κάποια θετικά αποτελέσματα. Επί του παρόντος, οι αρνητικές συνέπειες αφθονούν, ενώ οι θετικές παραμένουν δυσεύρετες.

Αυτήν την εποχή κλείνουν είκοσι χρόνια, από τότε που εκατομμύρια άνθρωποι στην ανατολική και νοτιοανατολική Ασία βυθίστηκαν σε μία οδυνηρή κρίση, με αφετηρία τις ονομαζόμενες τίγρεις – τη Νότια Κορέα, την Ταιβάν, το Χονγκ Κονγκ τη Σιγκαπούρη και την Ταϊλάνδη.