Καλώς ήρθατε στον Σύλλογο Οικονομολόγων Λογιστών Νομού Θεσσαλονίκης

Σκοπός του Συλλόγου είναι η συσπείρωση των συναδέλφων με στόχο την κατοχύρωση, προαγωγή και προστασία των οικονομικών, κοινωνικών και επαγγελματικών συμφερόντων τους, η ανάπτυξη πνεύματος συναδελφικής αλληλεγγύης και αμοιβαίας υποστήριξης, ο καθορισμός κανόνων επαγγελματικής δεοντολογίας και συμπεριφοράς, η ανύψωση του κύρους των οικονομολόγων – λογιστών - φοροτεχνικών καθώς και η επιμόρφωσή τους.

Εδώ θα βρείτε χρήσιμες πληροφορίες που αφορούν το επάγγελμα μας και θα ενημερώνεστε για όλες τις δραστηριότητες και ενέργειες του Συλλόγου.

Επικοινωνία
Σύλλογος Οικονομολόγων
Η ανάπτυξη περνά μόνο μέσα από την επιχειρηματικότητα

 

Η ανάπτυξη περνά μόνο μέσα από την επιχειρηματικότητα
Δεδομένης της μακροχρόνιας ύφεσης που περνά η χώρα μας, οι πολιτικοί συχνά αναλώνονται στο να πείσουν τους πολίτες πως διαθέτουν το κατάλληλο πρόγραμμα που θα οδηγήσει στην ανάπτυξη. Οι προτάσεις τους αναφέρονται σε ανάπτυξη μέσω εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, ανάπτυξη μέσω αναδιοργάνωσης και αναδόμησης του πρωτογενούς τομέα παραγωγής, ανάπτυξη μέσω ιδιωτικοποιήσεων κ.ά.
Στα παραπάνω μέτρα που μπορούν σαφώς να οδηγήσουν στην ανάπτυξη της οικονομίας σε κάποιο δεδομένο χρονικό ορίζοντα, λείπει συνήθως μία τολμηρή πρόταση για τα ελληνικά δεδομένα. Η ανάπτυξη μέσω της τόνωσης της επιχειρηματικότητας. Και παρουσιάζεται ως τολμηρή διότι μέχρι σήμερα, η τόνωση της επιχειρηματικότητας φαίνεται να έχει παταγωδώς αποτύχει. Υπό τις παρούσες συνθήκες, η επιχειρηματική δραστηριότητα στην Ελλάδα δεν μπορεί να τονωθεί ούτε μπορεί να γίνει ελκυστική για τους Ελληνες ή τους ξένους επιχειρηματίες.
Τρία είναι τα βασικά σημεία τα οποία θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην τόνωση της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα και την προσέλκυση ξένων επενδύσεων:
1) Η μείωση των φορολογικών συντελεστών και του φόρου μερισμάτων. Η συγκεκριμένη πρόταση, ενώ είχε τύχει της υποστήριξης της κυβέρνησης και της τρόικας (υπό συγκεκριμένους όρους) πριν από την προεκλογική περίοδο, δεν φαίνεται να αποτελεί έναν από τους άμεσους στόχους των πολιτικών ηγετών. Υπάρχουν δύο σχολές σκέψης γι' αυτό το θέμα. Η μία πλευρά πιστεύει ότι οι φορολογικοί συντελεστές και ο φόρος μερισμάτων δεν πρέπει να μειωθεί γιατί το κράτος διαπιστώνει συνεχώς μειωμένα τα έσοδά του. Η άλλη πλευρά πιστεύει ότι η μείωση των φορολικών συντελεστών και του φόρου μερισμάτων θα κάνει την Ελλάδα ελκυστική για την επιχειρηματική δραστηριότητα που σε βάθος χρόνου θα αυξήσει τα έσοδα του κράτους. Ομως, σε αυτό το σημείο και υπό το πρίσμα της - επιζητούμενης από όλα τα κόμματα - αναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου και των όρων αποπληρωμής του, θα πρέπει να αναρωτηθούν οι Ελληνες πολιτικοί και η τρόικα/ΕΕ τους όρους μίας τέτοιας ενδεχόμενης επαναδιαπραγμάτευσης και επιμήκυνσης της αποπληρωμής. Διότι αυτή μπορεί να συμβεί είτε μέσω δυσβάσταχτης φορολογικής επιβάρυνσης των επιχειρήσεων που αναμένεται να προκαλέσει περισσότερη ύφεση είτε θα πραγματοποιηθεί μέσω της μείωσης των φορολογικών συντελεστών και του φόρου μερισμάτων, που θα προκαλέσουν αύξηση των κρατικών εδόσων μέσω της προσέλκυσης επενδύσεων και της δημιουργίας νέων επιχειρήσεων στη χώρα μας, δηλαδή μέσω της ανάπτυξης. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, το σύνολο φορολογικών εσόδων θα είναι μεγαλύτερο και θα προέρχεται από υγιείς επιχειρήσεις, σε αντίθεση με τη σημερινή εικόνα επιχειρήσεων που είτε χρεοκοπούν είτε μεταναστεύουν εκτός Ελλάδας σε κράτη με χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές. Εάν τελικά πρόκειται να αποπληρωθεί σε ένα δεδομένο χρονικό ορίζοντα το δάνειο, ο μόνος και βέβαιος τρόπος είναι η τοποθέτηση της χώρας μας σε τροχιά ανάπτυξης και αυξημένης οικονομικής δραστηριότητας. Ο ισχυρισμός ότι η μείωση των φορολογικών συντελεστών θα μειώσει τα φορολογικά έσοδα καταρρίπτεται άλλωστε και από τη θεωρία του Α. Laffer. Η μείωση των φορολογικών συντελεστών, με βάση τη θεωρία του τελευταίου, οδηγούν αντιθέτως σε αύξηση των εσόδων λόγω οικονομικής δραστηριότητας.
2) Η απλοποίηση της σύστασης επιχειρήσεων. Η πολυδιαφημιζόμενη «ίδρυση επιχείρησης σε μία ημέρα ή αλλιώς μίας στάσης» (αγγλιστί «one-stop shop») μέσω του Ν. 3853/2010, ενώ είναι αναμφισβήτητα προς τη σωστή κατεύθυνση, χρήζει μεγάλης βελτίωσης. Κι αυτό διότι η ιστοσελίδα του υπουργείου Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας δεν οδηγεί, όπως σε άλλες χώρες, στη δημιουργία επιχείρησης σε μία στάση μέσω διαδικτύου γρήγορα και απλά, αλλά παραπέμπει σε αρμόδιες υπηρεσίες του Γενικού Εμπορικού Μητρώου (ΓΕΜΗ.) ή τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών (ΚΕΠ. Εάν προσπαθήσει κάποιος να συστήσει άμεσα μία προσωπική εταιρεία (ομόρρυθμη ή ετερόρρυθμη) θα διαπιστώσει ότι θα πρέπει να πραγματοποιήσει δεκατέσσερις διαφορετικές «στάσεις» μέσα σε λίγες ημέρες, ενώ για τη σύσταση εταιρειών περιορισμένης ευθύνης (ΕΠΕ) και ανώνυμων εταιρειών (ΑΕ) απαιτούνται κατ’ ελάχιστο δεκαπέντε διαφορετικές «στάσεις». Το γεγονός αυτό απαιτεί πολλή προετοιμασία, αρκετή γραφειοκρατία και τη συμβολή συμβολαιογράφου. Τα παραπάνω φαίνεται πως δεν έχουν χτιστεί στη βάση της αναγκαίας «εξωστρέφειας» προς την προσέκλυση επενδύσεων και της απλοποίησης των υφιστάμενων γραφειοκρατικών κανόνων. Η ίδρυση επιχείρησης σε μία ημέρα θα πρέπει να αποτελέσει τη διαφήμιση της χώρας μας στο εξωτερικό, εφόσον έχει σχεδιαστεί σύμφωνα με αντίστοιχες ήδη επιτυχημένες πρωτοβουλίες άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
3) Η άμεση κατάργηση του Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων (ΚΒΣ) και ενσωμάτωση του νέου ΚΒΣ ή αλλιώς Κώδικα Απεικόνισης Συναλλαγών (ΚΑΣ) στον Ν. 2238/1994 ή άλλο φορολογικό νόμο. Ενώ για την παρούσα πρόταση έχουν γίνει διάφορες ανακοινώσεις από την πλευρά του υπουργείου Οικονομικών, το ζήτημα έχει ξανά ατονήσει. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε πως η πολυπλοκότητα και ασάφεια του ΚΒΣ στην Ελλάδα λειτουργεί αποτρεπτικά για την επιχειρηματικότητα και τις ξένες επενδύσεις. Η λεπτομέρεια των κανόνων και διαδικασιών που επιβάλλει ο ΚΒΣ αποτελεί πρωτοτυπία για τη χώρα μιας και ο αντίστοιχος Κώδικας άλλων ευρωπαϊκών χωρών αρκείται μόνο στην καταγραφή των απαραίτητων αρχών και θέτει απλά τις γενικές αρχές της τήρησης των βιβλίων και των στοιχείων. Χρειάζεται λοιπόν να μεταβούμε στον ΚΑΣ στη βάση της απαρίθμησης βασικών αρχών και όχι αναλυτικών κανόνων («principle-based» approach vs. «rule-based» approach), μιας και οι κανόνες του ΚΒΣ δημιουργούσαν ασάφειες, έγιναν αφορμή για φοροδιαφυγή ή ακόμη οδηγούσαν στην «επιλεκτική» κρίση των ελεγκτικών μηχανισμών περί της ορθής τήρησής του και της επιβολής φορολογικών προστίμων.
Στις ημέρες μας κρίνεται αναγκαία η αλλαγή της κατεύθυνσης της πολιτικής προς την ανάπτυξη. Η ανάπτυξη περνά μόνο μέσα από την τόνωση της επιχειρηματικότητας. Η κυβέρνηση θα πρέπει να έχει ως βασικό άξονά της την προσέλκυση επενδύσεων, την ελάφρυνση των βαρών των ήδη εγκατεστημένων ελληνικών επιχειρήσεων και τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων στη χώρα που θα τονώσουν την αγορά. Είναι σίγουρο πως πρέπει να δοθούν περισσότερα κίνητρα προς αυτήν την κατεύθυνση. Μόνο τότε θα βρεθούν τα αναγκαία κεφάλαια για την αποπληρωμή του κρατικού χρέους, τη σωστή διαχειριστική πολιτική και τη δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος στην ελληνική οικονομία.
Του δρ. Γεωργίου Κοντόπουλου, οικονομολόγου, οικονομικού διευθυντή της Matrix Μεσίτες Ασφαλίσεων & Αντασφαλίσεων ΑΕ
Πηγή:kerdos.gr
Η ανάπτυξη περνά μόνο μέσα από την επιχειρηματικότητα
Δεδομένης της μακροχρόνιας ύφεσης που περνά η χώρα μας, οι πολιτικοί συχνά αναλώνονται στο να πείσουν τους πολίτες πως διαθέτουν το κατάλληλο πρόγραμμα που θα οδηγήσει στην ανάπτυξη. Οι προτάσεις τους αναφέρονται σε ανάπτυξη μέσω εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, ανάπτυξη μέσω αναδιοργάνωσης και αναδόμησης του πρωτογενούς τομέα παραγωγής, ανάπτυξη μέσω ιδιωτικοποιήσεων κ.ά.
 
Λιτότητα και ρεαλισμός για το χρέος

 

Λιτότητα και ρεαλισμός για το χρέος
Πολλά, αν όχι όλα τα πιο πιεστικά μακροοικονομικά προβλήματα του κόσμου σχετίζονται με την τεράστια συσσώρευση κάθε μορφής χρέους. Στην Ευρώπη, ένας τοξικός συνδυασμός δημόσιου, τραπεζικού και εξωτερικού χρέους στην περιφέρεια, απειλεί να εκτροχιάσει την ευρωζώνη. Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, το αδιέξοδο μεταξύ των Δημοκρατών, του Κόμματος του Τσαγιού (Tea Party) και των Ρεπουμπλικανών της παλιάς σχολής, έχει οδηγήσει σε τεράστια αβεβαιότητα για το πώς οι ΗΠΑ θα περιορίσουν μακροπρόθεσμα το δημοσιονομικό έλλειμμα που ανέρχεται στο 8% του ΑΕΠ. Την ίδια ώρα η Ιαπωνία παρουσιάζει δημοσιονομικό έλλειμμα στο 10% του ΑΕΠ, παρ' ότι αυξάνεται ο αριθμός των νέων συνταξιούχων που αντί να αγοράζουν κρατικά ομόλογα, τα πουλούν.
Τι είναι αυτό που πρέπει να πράξουν οι κυβερνήσεις αντί να περιμένουν άπρακτες; Στο ένα άκρο είναι η απλουστευτική κεϋνσιανή θεραπεία που θεωρεί ότι τα δημοσιονομικά ελλείμματα δεν έχουν σημασία όταν η οικονομία τελεί σε βαθιά ύφεση. Αντιθέτως ισχυρίζεται ότι όσο μεγαλύτερα είναι, τόσο το καλύτερο. Στο διαμετρικά αντίθετο άκρο είναι η απόλυτη άποψη περί του «ανώτατου ορίου του χρέους» που απαιτεί από τις κυβερνήσεις να αρχίσουν τον ισοσκελισμό των προϋπολογισμών τους αύριο (αν όχι χθες). Και οι δύο απόψεις είναι επικίνδυνα απλουστευτικές.
Η απόλυτη άποψη για το ανώτατο όριο του χρέους υποτιμά χονδροειδώς το τεράστιο κόστος προσαρμογής μίας αυτο-επιβαλλόμενης «αιφνίδιας παύσης» στη χρηματοδότηση του χρέους. Αυτά τα δυσθεώρητα ποσά είναι υπεύθυνα για το ότι χώρες σε μεγάλη οικονομική ανέχεια, όπως η Ελλάδα, βρίσκονται αντιμέτωπες με εκτεταμένη κοινωνική και οικονομική κατάρρευση όταν οι αγορές χάνουν την εμπιστοσύνη τους και η ροή των κεφαλαίων ξαφνικά σταματά.
Βέβαια, υπάρχει ένα πειστικό επιχείρημα που λέει ότι οι κυβερνήσεις θα έπρεπε να ισοσκελίζουν τους προϋπολογισμούς τους, όπως όλοι εμείς οι υπόλοιποι. Δυστυχώς δεν είναι τόσο απλό. Οι κυβερνήσεις συνήθως έχουν χιλιάδες εκκρεμείς δεσμεύσεις δαπανών που σχετίζονται με βασικές υπηρεσίες, όπως η εθνική άμυνα, τα έργα υποδομής, η παιδεία και η υγεία, για να μην αναφερθούμε στους συνταξιούχους. Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί έτσι απλά εν μία νυκτί να εγκαταλείψει τις υποχρεώσεις αυτές.
Οταν ο Αμερικανός πρόεδρος Ρόναλντ Ρίγκαν ανέλαβε καθήκοντα στις 20 Ιανουαρίου 1981, πήρε πίσω αναδρομικά όλες τις νέες θέσεις εργασίας στον δημόσιο τομέα που είχε αναγγείλει η κυβέρνηση στο διάστημα των δυόμισι μηνών που μεσολάβησε μεταξύ της εκλογής του και της ορκωμοσίας του. Το μήνυμα ότι είχε σκοπό να περικόψει τις κυβερνητικές δαπάνες ήταν πράγματι ισχυρό, αλλά ο άμεσος αντίκτυπος στον προϋπολογισμό ήταν αμελητέος. Βέβαια, μία κυβέρνηση μπορεί επίσης να μειώσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού αυξάνοντας τους φόρους, όμως η όποια ξαφνική μετατόπιση μπορεί να μεγιστοποιήσει σημαντικά τις στρεβλώσεις που προκαλεί η φορολογία.
Αν η απόλυτη άποψη για το ανώτατο όριο στο χρέος είναι αφελής, το ίδιο ισχύει και για την απλουστευτική άποψη των Κεϋνσιανών. Θεωρούν ότι η επίμονα υψηλή ανεργία στο περιβάλλον που δημιουργήθηκε μετά την παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση, συνιστά μία ισχυρή αιτιολογία για μία ακόμη πιο δυναμική δημοσιονομική επέκταση, ακόμη και σε χώρες που ήδη παρουσιάζουν τεράστια ελλείμματα, όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία. Αυτούς που διαφωνούν μαζί τους, τους κατηγορούν ότι τάσσονται υπέρ της «λιτότητας» σε μία συγκυρία που τα υπερβολικά χαμηλά επιτόκια σημαίνουν ότι οι κυβερνήσεις μπορούν να δανειστούν με μηδενικό σχεδόν κόστος.
Ποιος όμως είναι πράγματι ο αφελής; Είναι απόλυτα σωστό να υποστηρίξει κάποιος ότι οι κυβερνήσεις θα πρέπει να στοχεύουν στον ισοσκελισμό των προϋπολογισμών τους μόνο σε συνάρτηση με τον οικονομικό κύκλο, επιτρέποντας πλεονάσματα στη διάρκεια περιόδων ανάπτυξης και ελλείμματα σε περιόδους οικονομικής δυσπραγίας. Είναι όμως λάθος να πιστεύει κάποιος ότι η τεράστια συσσώρευση χρέους είναι... δωρεάν.
Σε μία σειρά ακαδημαϊκών εργασιών μαζί με την Κάρμεν Ράινχαρτ, μεταξύ των οποίων η πρόσφατη συνεργασία με τον Βίνσεντ Ράινχαρτ ( «Debt Overhangs: Past and Present»), διαπιστώνουμε ότι τα πολύ υψηλά επίπεδα δανεισμού στο 90% του ΑΕΠ αποτελούν μακροπρόθεσμα βάρος για την οικονομική ανάπτυξη που συχνά κρατάει δύο δεκαετίες η και περισσότερο. Το συνολικό κόστος μπορεί να είναι δυσθεώρητο. Κατά μέσο όρο τα επεισόδια υψηλού χρέους από το 1800 διαρκούν 23 χρόνια και συνδέονται με ρυθμό ανάπτυξης πάνω από μία ποσοστιαία μονάδα χαμηλότερα από τον συνήθη ρυθμό ανάπτυξης για περιόδους με κατώτερα επίπεδα δανεισμού. Αυτό σημαίνει ότι ύστερα από 25 χρόνια υψηλού χρέους, τα έσοδα είναι πιθανό να είναι κατά 25% χαμηλότερα απ' ό,τι θα ήταν σε περιβάλλον ομαλών ρυθμών ανάπτυξης.
Αναμφίβολα, υπάρχει μία αμφίδρομη σχέση μεταξύ του χρέους και της ανάπτυξης, όμως οι συνήθεις φάσεις ύφεσης διαρκούν μόνο έναν χρόνο και δεν μπορούν να εξηγήσουν μία περίοδο κακοδαιμονίας που κρατάει δύο δεκαετίες. Το εμπόδιο στην ανάπτυξη είναι πιθανότερο να προέλθει από την αναπόφευκτη ανάγκη της κυβέρνησης να αυξήσει τη φορολογία, καθώς και από τις χαμηλότερες επενδυτικές δαπάνες. Οπότε, ναι, οι κρατικές δαπάνες παρέχουν μία βραχυπρόθεσμη στήριξη, με τίμημα όμως τη μακροπρόθεσμη υποχώρηση.
Προκαλεί σκέψεις το γεγονός ότι σχεδόν τα μισά από τα επεισόδια υψηλού χρέους από το 1800 συνδέονται με χαμηλά ή φυσιολογικά πραγματικά επιτόκια (προσαρμοσμένα στον πληθωρισμό). Η βραδεία ανάπτυξη στην Ιαπωνία και τα χαμηλά επιτόκια στην διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών είναι χαρακτηριστικά. Επιπλέον το φορτίο ενός τεράστιου χρέους εμπεριέχει τον κίνδυνο ανόδου των διεθνών επιτοκίων στο μέλλον, ακόμα κι αν δεν δημιουργηθούν συνθήκες μίας κατάρρευσης ελληνικού τύπου. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σήμερα, όταν, ύστερα από εκτεταμένα και μακρόχρονα προγράμματα «ποσοτικής χαλάρωσης» εκ μέρους κορυφαίων κεντρικών τραπεζών, πολλές κυβερνήσεις έχουν δομήσει το χρέος τους με υπερβολικά βραχεία διάρκεια. Ετσι διατρέχουν τον κίνδυνο ένα άλμα στα επιτόκια να μεταμορφωθεί σχετικά γρήγορα σε υψηλότερο κόστος δανεισμού.
Σήμερα με πολλές από τις προηγμένες οικονομίες είτε κοντά ή να πλησιάζουν το 90% του ΑΕΠ που χαλαρά σηματοδοτεί περιόδους υψηλού δανεισμού, η διεύρυνση των σημερινών ήδη μεγάλων ελλειμμάτων είναι μία επικίνδυνη ιδέα, κι όχι μία στρατηγική χωρίς κόστος όπως η απλουστευτική Κεϋνσιανή άποψη πρεσβεύει. Τους προσεχείς μήνες θα δώσω έμφαση στα συναφή προβλήματα του υψηλού ιδιωτικού χρέους και του εξωτερικού χρέους, ενώ θα επανέλθω στο θέμα γιατί την εποχή αυτή ο αυξημένος πληθωρισμός δεν είναι τόσο άδολος. Πάνω από όλα, ψηφοφόροι και πολιτικοί πρέπει να είναι προσεκτικοί απέναντι σε ελκυστικά απλές προσεγγίσεις στα σημερινά προβλήματα του χρέους.
Κένεθ Ρογκόφ , καθηγητής Οικονομικών και Δημόσιας Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και στο παρελθόν έχει διατελέσει επικεφαλής οικονομολόγων στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Πηγή:kerdos.gr
Λιτότητα και ρεαλισμός για το χρέος
Πολλά, αν όχι όλα τα πιο πιεστικά μακροοικονομικά προβλήματα του κόσμου σχετίζονται με την τεράστια συσσώρευση κάθε μορφής χρέους. Στην Ευρώπη, ένας τοξικός συνδυασμός δημόσιου, τραπεζικού και εξωτερικού χρέους στην περιφέρεια, απειλεί να εκτροχιάσει την ευρωζώνη. Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, το αδιέξοδο μεταξύ των Δημοκρατών, του Κόμματος του Τσαγιού (Tea Party) και των Ρεπουμπλικανών της παλιάς σχολής, έχει οδηγήσει σε τεράστια αβεβαιότητα για το πώς οι ΗΠΑ θα περιορίσουν μακροπρόθεσμα το δημοσιονομικό έλλειμμα που ανέρχεται στο 8% του ΑΕΠ. Την ίδια ώρα η Ιαπωνία παρουσιάζει δημοσιονομικό έλλειμμα στο 10% του ΑΕΠ, παρ' ότι αυξάνεται ο αριθμός των νέων συνταξιούχων που αντί να αγοράζουν κρατικά ομόλογα, τα πουλούν.
 
Μειώνεται ο φορολογικός συντελεστής στα μερίσματα

 

Μειώνεται ο φορολογικός συντελεστής στα μερίσματα
Ριζικές ανατροπές στο φορολογικό καθεστώς των επιχειρήσεων με στόχο αυτό να καταστεί απλό, σταθερό και αναπτυξιακό, προωθεί το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, στο πλαίσιο της νέας φορολογικής μεταρρύθμισης. Σύμφωνα με πληροφορίες, στα σχέδια της ηγεσίας του υπουργείου Οικονομικών περιλαμβάνεται:
•    Η καθιέρωση ενιαίας φορολογικής μεταχείρισης για όλες τις εταιρείες (ανώνυμες, ομόρρυθμες ετερόρρυθμες, δικηγορικές, κοινοπραξίες κ.λπ.) με την εφαρμογή ενός ενιαίου συντελεστή φορολόγησης των κερδών,
•    Η μείωση του συντελεστή φορολόγησης για τα μερίσματα από 25% που είναι σήμερα στο 20% ή 15% καθώς και
•    Η κατάργηση ρυθμίσεων, όπως της φορολόγησης της επιχειρηματικής αμοιβής των ομορρύθμων και ετερορρύθμων εταίρων.
Την πρόθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε αλλαγές στη φορολογία των επιχειρήσεων προανήγγειλε ο υφυπουργός Οικονομικών Γιώργος Μαυραγάνης. Μιλώντας στο ετήσιο φορολογικό συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου επισήμανε ότι «θα ήταν σκόπιμο να εξετασθεί μία ενιαία αντιμετώπιση της εταιρικής δραστηριότητας η οποία σήμερα φορολογείται διαφορετικά ανάλογα με τη νομική μορφή της εταιρείας».
Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, οι φορολογικοί κανόνες που προσδιορίζουν το ύψος της φορολογικής επιβάρυνσης των επιχειρήσεων διαφέρουν ανάλογα με τη νομική μορφή της εταιρείας προκαλώντας έτσι οικονομικές στρεβλώσεις αλλά και έναν αθέμιτο φορολογικό ανταγωνισμό μεταξύ των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας.
Σήμερα, στις ατομικές επιχειρήσεις επιβάλλεται φόρος μέχρι 45%, στις Ανώνυμες Εταιρείες και τις Εταιρείες Περιορισμένης Ευθύνης μέχρι 40%, στις δικηγορικές εταιρείες μέχρι 25% και στους εταίρους των Ομόρρυθμων Εταιρειών η συνολική τελική επιβάρυνση φθάνει στο 30-40%.
Στο υπουργείο Οικονομικών επεξεργάζονται διάφορα σενάρια για τις αλλαγές στο φορολογικό πλαίσιο των επιχειρήσεων. Οι νέες ρυθμίσεις αναμένεται να περιληφθούν το φορολογικό νομοσχέδιο το οποίο αναμένεται να κατατεθεί στη Βουλή στο τέλος Σεπτεμβρίου. Το σχέδιο που μελετάται προβλέπει τα εξής:
1. Ενιαία φορολογική αντιμετώπιση της επιχειρηματικής δραστηριότητας, ανεξαρτήτως της νομικής μορφής του φορέα άσκησής της. Προωθείται η καθιέρωση ενός ενιαίου συντελεστή φορολόγησης των καθαρών κερδών όλων των μορφών εταιρειών (Α.Ε., ΕΠΕ, Ο.Ε., Ε.Ε., κοινοπραξιών κ.λπ.). Ο συντελεστής αυτός θα καθοριστεί αρχικά στο 20% και όταν το επιτρέψουν οι δημοσιονομικές συνθήκες θα μειωθεί στο 15%. Στο ίδιο φορολογικό πλαίσιο, εξετάζεται αλλά θεωρείται δύσκολο στην παρούσα φάση, να ενταχθούν και οι ατομικές επιχειρήσεις. Τα κέρδη των ατομικών εταιρειών φορολογούνται με την φορολογική κλίμακα των φυσικών προσώπων, δηλαδή με συντελεστές φόρου 10% έως και 45% αλλά και με αφορολόγητο όριο 5.000 ευρώ.
2. Μείωση του συντελεστή φορολόγησης των μερισμάτων των ανωνύμων εταιρειών, ο οποίος κρίνεται υψηλός, από 25% που είναι σήμερα στο 20% ή ενδεχομένως και στο 15%.
3. Κατάργηση του καθεστώτος φορολόγησης του 50% των καθαρών κερδών των ομόρρυθμων και ετερόρρυθμων εταιρειών με τη μορφή επιχειρηματικής αμοιβής.
Πηγή: imerisia.gr
Μειώνεται ο φορολογικός συντελεστής στα μερίσματα 
Ριζικές ανατροπές στο φορολογικό καθεστώς των επιχειρήσεων με στόχο αυτό να καταστεί απλό, σταθερό και αναπτυξιακό, προωθεί το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, στο πλαίσιο της νέας φορολογικής μεταρρύθμισης. Σύμφωνα με πληροφορίες, στα σχέδια της ηγεσίας του υπουργείου Οικονομικών περιλαμβάνεται:
 
Τα λάθη των άκρων

 

Τα λάθη των άκρων
Τα αδιέξοδα της σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας ως συνταγή και απάντηση στην κρίση χρέους που βιώνουν τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη δεν έχουν μόνο αρνητικό οικονομικό αντίκτυπο αλλά και πολιτικό. Εκ του αποτελέσματος η συνταγή λιτότητας έχει αποτύχει τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο.
Σε οικονομικό επίπεδο και μόνο το γεγονός ότι η ευρωζώνη θα βρεθεί για δεύτερη φορά σε ύφεση στο πλαίσιο της τρέχουσας κρίσης δείχνει ότι η οικονομική πολιτική δεν πέτυχε τους στόχους της.
Μετά το 2009 όταν το ΑΕΠ της ευρωζώνης μειώθηκε κατά 4,3%, για το 2012 οι προβλέψεις θέλουν άλλο έναν γύρο συρρίκνωσης, αυτήν τη φορά σε επίπεδα περί τη μισή ποσοστιαία μονάδα.
Ομως, ο δείκτης που αναδεικνύει σε όλο του το μεγαλείο την αποτυχία της συνταγής λιτότητας είναι η εκτόξευση της ανεργίας κατά 1,7 εκατομμύρια ανέργους το τελευταίο έτος.
Με την ανεργία της ευρωζώνης στο 10,9% για τον Μάρτιο του 2012 και στους 17,4 εκατομμύρια ανέργους η επιλογή της δημοσιονομικής προσαρμογής με ωμό και βίαιο τρόπο δημιουργεί συνθήκες κοινωνικής αποσύνθεσης.
Συνάρτηση των ανωτέρω είναι και η πολιτική αποτυχία της συνταγής λιτότητας.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες κάνουν το ίδιο λάθος που κάνουν οι Αμερικανοί με τα ισλαμικά κράτη.
Οι Αμερικανοί, προκειμένου να αποφύγουν την άνοδο των φονταμενταλιστών Ισλαμιστών στην εξουσία τοποθετούν δυτικού προσανατολισμού κυβερνήσεις, οι οποίες όμως κατά βάση είναι τόσο διεφθαρμένες και ξένες προς τους πολίτες που κυβερνούν, ώστε γρήγορα γίνονται αντιδημοφιλείς σε σημείο που το απευκταίο η άνοδος των φανατικών ισλαμιστών στην εξουσία να είναι θέμα χρόνου και μάλιστα με ποσοστά που αγγίζουν την απόλυτη αποδοχή.
Στην ουσία ότι δεν θέλουν, με τον παράδοξο τρόπο που το επιβάλλουν, λειτουργεί αντίστροφα και το απευκταίο δρομολογείται από τα λάθη τους.
Το ίδιο λάθος κάνουν και οι Ευρωπαίοι ηγέτες. Το απευκταίο για αυτούς είναι η διάλυση της ευρωζώνης και το ευκταίο η αντιμετώπιση της κρίσης χρέους με γνώμονα την ενότητά της. Το παράδειγμα της χώρας μας είναι άκρως διαφωτιστικό.
Οταν τα αστικά πολυσυλλεκτικά κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία πιέζονται προς μία συγκεκριμένη πολιτική δράση, η σκληρότητα της οποίας δημιουργεί αντικοινωνικά αντισώματα με μεγάλο πολιτικό κόστος, τότε η πολιτική και εκλογική τους απήχηση θα συρρικνωθεί ανατρέποντας την πολιτική κατάσταση προς όφελος εκείνων που απεργάζονται αντιευρωπαϊκά σχέδια.
Χρειάζεται κάποιος να έχει ειδικές γνώσεις για να κατανοήσει ότι οι ακραίες πολιτικές θα οδηγήσουν σε εκλογικές συμπεριφορές μη ελεγχόμενες και κυρίως εκ διαμέτρου αντίθετες από τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας.
Η συνταγή λιτότητας και η δημοσιονομική προσαρμογή σε χρόνους εξωπραγματικούς δεν θα μπορούσαν παρά να διαλύσουν τους πολιτικούς οργανισμούς που τις εφάρμοζαν.
Στα μάτια της κοινής γνώμης δεν φταίει μόνο αυτός που δημιούργησε το πρόβλημα αλλά και αυτός που το αντιμετωπίζει.
Η σκληρότητα της συνταγής λιτότητας χωρίς προηγούμενο στον σύγχρονο δυτικό κόσμο έχει παρενέργειες, οι οποίες εάν δεν αναδειχθούν έγκαιρα τότε το απευκταίο γίνεται πραγματικότητα με τη στήριξη αυτών που υποτίθεται θέλουν να το αποφύγουν.
Η πολιτική κατάρρευση των αστικών πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα οφείλεται εν πολλοίς και στην άρνηση των Ευρωπαίων να λάβουν υπόψη την κοινωνική αγανάκτηση που τα μέτρα της συνταγής διόγκωσαν.
Εφόσον στα μάτια του Εκλογικού Σώματος οι πολιτικοί σχηματισμοί που υιοθέτησαν τη συγκεκριμένη συνταγή αναγνωρίζονται ως θύτες της μείωσης του βιοτικού επιπέδου, τότε η οργή αλλοιώνει τη σκέψη, οδηγώντας το πολιτικό σκηνικό σε ακραίες καταστάσεις με ακραίους εκφραστές.
Εάν στη βίαιη προσαρμογή αντιπαραβάλλουμε τη βίαιη απεξάρτηση από τις πολιτικές του μνημονίου τότε το απευκταίο, η έξοδος της Ελλάδος από το ευρώ, θα είναι σε τροχιά πραγματοποίησής της.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες κάνουν το λάθος των άκρων, παραγνωρίζοντας ότι υπάρχει και η μέση οδός της δημοσιονομικής προσαρμογής με τρόπο που δεν θα έχει αντικοινωνικά χαρακτηριστικά.
Φυσικά το ίδιο λάθος γίνεται και σε άλλα κράτη, κυρίως του Ευρωπαϊκού Νότου.
Στην Πορτογαλία η κατάρρευση του Σώκρατες έφερε τον Κοέλιο, ο οποίος είναι θέμα χρόνου να έχει την τύχη του προκάτοχου του σε εκλογικά ποσοστά.
Μετά όμως, ποια θα είναι η εναλλακτική επιλογή, μήπως τα αντιευρωπαϊκά άκρα;
Στην Ισπανία η κατάρρευση του Θαπατέρο έφερε τον Ραχόι, ο οποίος σταδιακά χάνει τα ερείσματά του στην ισπανική κοινωνία και είναι θέμα χρόνου η πολιτική του αποδυνάμωση.
Επειτα από αυτόν, όμως, ποια θα είναι η εναλλακτική επιλογή;
Ανάλογες αναφορές μπορούν να γίνουν για μία σειρά ευρωπαϊκών κρατών γι’ αυτό και πρέπει επιτέλους να επιλεγεί ένας άλλος δρόμος δημοσιονομικής εξυγίανσης εάν δεν θέλουμε οι ακραίες πολιτικές ομάδες να επιβληθούν πολιτικά πατώντας πάνω στην οργή και την αγανάκτηση των πολιτών, ακυρώνοντας στην πράξη τη διαχρονική ιδέα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Του ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΛΕΚΚΑ, οικονομολόγου
Πηγή:kerdos.gr
Τα λάθη των άκρων
Τα αδιέξοδα της σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας ως συνταγή και απάντηση στην κρίση χρέους που βιώνουν τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη δεν έχουν μόνο αρνητικό οικονομικό αντίκτυπο αλλά και πολιτικό. Εκ του αποτελέσματος η συνταγή λιτότητας έχει αποτύχει τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο.
 
Στις τράπεζες θα πληρώνουμε όλους τους φόρους από το φθινόπωρο

Στις τράπεζες θα πληρώνουμε όλους τους φόρους από το φθινόπωρο

Θα περιορισθεί σημαντικά ο όγκος εργασίας των ΔΟΥ

Τη δυνατότητα πληρωμής στις τράπεζες όλων των οφειλών προς την εφορία θα έχουν οι φορολογούμενοι από το φθινόπωρο.

 
Σελίδα 912 από 1138